Voetbal DNA
Voetbal loopt als een rode draad door mijn leven. Mijn vader was een groot liefhebber en is zijn hele leven binnen het voetbal actief geweest. Als speler bij RKSV Brakkenstein (Nijmegen) op het veld en in de zaal, in veel functies binnen de vereniging en langs de lijn bij mijn jongere broer bij de voetbalvereniging in het dorp. De laatste jaren was hij vooral fanatiek speler van 'walking voetbal'. Als klein meisje zat ik altijd naast hem op de bank als Studio Sport op tv was. Zo heb ik de liefde voor het voetbal al vroeg opgepikt. Mijn vader was voor Feyenoord, ik was voor Ajax en de rest van de familie was fervent NEC-aanhanger. Het weekend draaide vaak (zo niet altijd) om voetbal, tot grote ergernis van mijn moeder overigens.
Ik kijk daar met veel plezier op terug, het voetbalweekend bedoel ik dan. Er was wel één ding dat mij in die tijd dwarszat. Ik mocht van mijn vader niet op voetbal. Voetbal was geen sport voor meisjes. “In die tijd was dat anders”, zei hij later, toen hij vol trots naar de prestaties van zijn kleindochter stond te kijken en toen we samen, drie generaties, bij de Oranje Leeuwinnen in de Galgenwaard zaten. Sterker nog, steeds vaker roemde hij het vrouwenvoetbal en ergerde hij zich groen en geel aan het gedrag in en rond het veld in de Eredivisie.
Tot mijn grote verdriet schrijf ik over mijn vader in de verleden tijd. Begin dit jaar is hij heel plotseling overleden. Ik stond op dat moment zelf op het voetbalveld op Kampong. Als speler, na al die jaren was ik er als 'iets ouder meisje' toch aan begonnen. Als liefhebber van het spel, als fan van de sport, als moeder van 3 voetballende kinderen, als supporter van de club Kampong. Euforisch van de grote overwinning die we net hadden geboekt (met VR30+1 wel te verstaan), was ik ineens mijn grootste voetbalmaatje kwijt. Degene die ik altijd even belde als er een heroïsch voetbalgevecht op tv was geweest of als er een wedstrijd door Oranje was gespeeld, die we even moesten nabespreken.
Maar waarom vertel ik dit en nota bene in de eerste column van mijn hand. Ik zie veel mensen op Kampong met hetzelfde voetbal DNA. Liefhebbers van het spel, versterkt door de teambeleving, supporters van de club op het veld en daarbuiten. Bovenal zie ik een heleboel mensen die van Kampong Voetbal iets geweldigs maken. En in de voetsporen van mijn vader, ben ik van plan daar wat moois aan toe te voegen!
Marije Bartels
